దశమభాగం బైబిల్ చరిత్రలో అత్యంత ప్రాముఖ్యమైన ఆజ్ఞలలో ఒకటి. పాత నిబంధనలో ఇది తప్పనిసరి ఆజ్ఞగా ఉన్నప్పటికీ, నూతన నిబంధన క్రైస్తవులకు అదే విధంగా వర్తిస్తుందా అనే ప్రశ్న ఎంతోమంది విశ్వాసులను ఆలోచింపజేస్తుంది.

పాత నిబంధనలో దశమభాగం

పాత నిబంధనలో దశమభాగం స్పష్టమైన చట్టబద్ధ ఆజ్ఞ. ఇశ్రాయేలీయులు తమ దిగుబడిలోనూ, పశువులలోనూ పది శాతం యెహోవాకు ఇవ్వాలని దేవుడు ఆజ్ఞాపించాడు (లేవీ 27:30). లేవీయులకు భూమి స్వాస్థ్యంగా ఇవ్వబడలేదు కాబట్టి వారికి దశమభాగమే స్వాస్థ్యం (సంఖ్యా 18:21–24). ఆలయ సేవ, ఆరాధన, పేదలకు సహాయం, పండుగలు వంటి అనేక సామాజిక–ఆర్థిక అవసరాలకు దశమభాగం వినియోగించబడేది (ద్వితి 14:22–29).

అంటే, పాత నిబంధనలో దశమభాగం కేవలం ఆరాధన కోసం మాత్రమే కాక, సమాజ అవసరాలను తీర్చే విధానంగా కూడా ఉంది.

నతన నిబంధన దృక్పథం

నూతన నిబంధనలో ఎక్కడా క్రైస్తవులు “దశమభాగం తప్పనిసరిగా ఇవ్వాలి” అని బోధించబడలేదు. యేసు ప్రభువు దశమభాగం గురించి (మత్తయి 23:23) మాట్లాడిన సందర్భంలో, ఆయన పరిసయ్యులను ఉద్దేశించి వారి కపటతను గద్దించాడు; కాని దశమభాగాన్ని క్రైస్తవులపై ఒక నియమంగా విధించలేదు.

పాత నిబంధనలోని దశమభాగం ఆజ్ఞ నూతన నిబంధనలో తిరిగి ఆజ్ఞగా విధించబడలేదు; అనగా అది నూతన నిబంధన క్రైస్తవులపై తప్పనిసరి చట్టంగా విధించబడలేదు. అయితే దాని వెనుక ఉన్న నైతిక సూత్రం — దేవుడు అప్పగించిన వనరులను ఆయన పనికోసం వినియోగించడం — మాత్రం నూతన నిబంధనలో కొనసాగుతుంది.

నూతన నిబంధనలో ఇచ్చే విధానం

నూతన నిబంధన బోధన ప్రకారం ప్రతివాడు బలవంతంగా కాక, హృదయంలో నిశ్చయించుకున్న ప్రకారం ఇవ్వాలి (2 కొరి 9:7). అలాగే సామర్థ్యానికి తగినట్లుగా ఇవ్వాలని కూడా బోధించబడింది (1 కొరి 16:1–2).

ఆదిమ సంఘం ఉదారత, దయ, త్యాగం ఆధారంగా ఇచ్చే విధానాన్ని అనుసరించింది (అపొ. 2:44–45; 4:32–35). ఇది తరచుగా పదిశాతం పరిమితిని మించి ఉండేది. మాసిడోనీయ సంఘం వారు తీవ్రమైన పేదరికంలో ఉన్నప్పటికీ “అత్యంత ఉదారంగా” ఇచ్చారు (2 కొరి 8:1–4).

పాత నిబంధనలో దశమభాగం శాతం ఆధారిత చట్టం కాగా, నూతన నిబంధనలో కృప ఆధారిత ఉదారత ప్రధాన సూత్రం.

10% — నియమమా?

శాతం తప్పనిసరి కాకపోయినా, దేవుని పనికోసం ఇవ్వడం మాత్రం నూతన నిబంధనలో స్పష్టమైన బోధ. ఆదాయం ప్రకారం, ఆనందంతో, ఉదారతతో ఇవ్వడం క్రైస్తవుని ఆత్మీయ బాధ్యత.

అందువల్ల 10% ఒక మంచి ప్రారంభ లక్ష్యం కావొచ్చు; అయితే ఇది కేవలం వ్యక్తిగత విశ్వాస నిర్ణయం మాత్రమే. ఇది నూతన నిబంధనలో ఎక్కడా విధించబడిన వాక్యాధారిత ఆజ్ఞ కాదు; ఎవరి మీదనూ బలవంతంగా విధించబడకూడదు.

సారాంశంగా —

• పాత నిబంధనలో దశమభాగం చట్టబద్ధ ఆజ్ఞ.
• నూతన నిబంధనలో అది కృప ఆధారిత ఉదార సమర్పణ.
• నేటి క్రైస్తవులు శాతం కోసం బంధింపబడలేదు; అయితే దేవుని పనికోసం ఉదారంగా ఇవ్వడం మాత్రం బైబిల్ బోధించే ముఖ్య సూత్రం.

శాతం కాదు — హృదయం ముఖ్యము.

అయితే మనం ఎవరికీ ఇవ్వాలి? ఎలా ఉపయోగించాలి?

దేవుడు మనకు అప్పగించిన ఆర్థిక సమర్పణలు ఎలా ఉపయోగించాలి? అనే ప్రశ్న సహజమైనదే. ఈ విషయంలో నూతన నిబంధన అనేక స్పష్టమైన దిశానిర్దేశాలను ఇస్తుంది. క్రింద పేర్కొన్న విభాగాలు నూతన నిబంధన బోధకు అనుగుణంగా ఉన్నాయి.

1) దేవుని వాక్యము ఉపదేశించే స్థానిక సంఘ కాపరుల పోషణకు

నూతన నిబంధనలో దేవుని వాక్యాన్ని బోధించే వారికి సహాయపడటం ఒక స్పష్టమైన బోధ.

“సువార్తను ప్రకటించువారు సువార్త ద్వారానే పోషించబడవలెను” — 1 కొరింథీ 9:13–14

“వాక్యోపదేశము పొందినవాడు ఉపదేశించువానికి అన్నిటిలో భాగమియవలెను” — గలతీ 6:6

“వాక్య ఉపదేశమందు ప్రయాసపడు పెద్దలను రెట్టింపు ఘనతకు పాత్రులనుగా ఎంచవలెను” — 1 తిమోతి 5:17

అంటే, నేడు సత్యమైన సువార్తను విశ్వాసపూర్వకంగా బోధిస్తూ, పూర్తిగా లేదా ప్రధానంగా సంఘ పోషణపై ఆధారపడి సేవ చేస్తున్న దేవుని సేవకులను పోషించడం క్రైస్తవుని ఆత్మీయ బాధ్యత.

2) అవసరములో ఉన్న పరిశుద్ధులకు

బైబిల్ ప్రకారం విశ్వాసుల మధ్య ప్రేమ కేవలం మాటలతో కాదు, కార్యాలతో వ్యక్తమవ్వాలి.

“పరిశుద్ధుల అవసరములలో పాలు పొందుడి” (రోమా 12:13)

“శరీర సంబంధమైన విషయములలో సహాయము చేయుటకు బద్ధులై ఉండుడి” (రోమా 15:26–27; 1 కొరి 16:1–3)

“లేమిలో ఉన్న సహోదరునిపై కనికరము చూపుట” (1 యోహాను 3:17)

ఆదిమ సంఘంలో వారు ఆస్తులను అమ్మి ప్రతి ఒక్కరి అవసరానికి తగినట్లు పంచిపెట్టిరి; అందువల్ల వారిలో ఎవరికి కొదువలేకపోయెను (అపొ. 2:44–45; 4:32–35).

నేటి సందర్భంలో సంఘ సహోదరులు —

• అనారోగ్యం,
• ఉద్యోగ నష్టం,
• ఆర్థిక సంక్షోభం,
• అత్యవసర వైద్య ఖర్చులు

వంటివి ఎదుర్కొన్నప్పుడు వారికి సహాయం చేయడం బైబిల్ బోధించే నిజమైన ప్రేమ.

3) పేదలు, విధవలు మరియు అనాథల సహాయం కొరకు

యేసు ప్రభువు పేదల పట్ల ప్రత్యేకమైన హృదయాన్ని చూపించాడు. అలాగే పౌలు అపొస్తలుల నుండి పొందిన ముఖ్యమైన సూచన — “పేదలను జ్ఞాపకం చేసుకొనుడి” (గలతీ 2:10).

“దేవునికి శుద్ధమైన, నిష్కళంకమైన భక్తి యేమనగా — అనాథలను, విధవరాలను వారి కష్టములలో దర్శించుట” — యాకోబు 1:27

నిజంగా అవసరంలో ఉన్న విధవరాలు, అనాథలు, రోగులు, తీవ్రమైన కష్టాలలో ఉన్న కుటుంబాలు మన ఆర్థిక సమర్పణకు అర్హులు.

4) మిషనరీలకు / సువార్త విస్తరణకు

యేసు ఇచ్చిన “సర్వలోకమునకు సువార్త ప్రకటించుడి” అనే మహా ఆజ్ఞను కొనసాగించడం (మార్కు 16:15) ప్రతి క్రైస్తవుని కర్తవ్యము.

“ప్రకటించువారు పంపబడని యెడల ఎట్లు ప్రకటించుదురు?” (రోమా 10:14–15)

“ప్రకటించువారితో సహకారులమగునట్లు సహాయము చేయవలెను” (3 యోహాను 5–8)

పౌలు కూడా సువార్త సేవ కోసం ఫిలిప్పీ సంఘం అందించిన ఆర్థిక సహకారాన్ని ప్రశంసించాడు (ఫిలిప్పీ 4:15–16). కాబట్టి, సువార్త కొత్త ప్రాంతాలకు చేరుటకు, మిషనరీ సేవ విస్తరించుటకు మన ఆర్థిక సహకారం ఎంతో అవసరం.

5) స్థానిక సంఘ అవసరాలకు

ఆదిమ సంఘంలో విశ్వాసులు తమ ఆస్తులు, ధనమును సంఘ అవసరాలకు ఉపయోగించిరి (అపొ. 2:44–45; 4:32–35).

నేటి పరిస్థితుల్లో స్థానిక సంఘ అవసరాలు ఇవి కావచ్చు —

• సంఘ భవన నిర్మాణం లేదా అద్దె,
• విద్యుత్, నీరు వంటి నిర్వహణ ఖర్చులు,
• బైబిల్ బోధనా తరగతులు,
• ఇతర పరిపాలనా మరియు సేవా అవసరాలు.

ఇవి అన్నీ దేవుని సేవలో భాగమే.

గమనిక: సాధారణంగా మరియు ప్రధానంగా, మనం ఆత్మీయంగా పోషింపబడుతున్న నమ్మకమైన, వాక్యానుసారమైన, పారదర్శకత కలిగిన స్థానిక సంఘం ద్వారానే మన సమర్పణలు జరిగితే అది నూతన నిబంధన బోధించే సూత్రానికి అనుగుణంగా ఉంటుంది. అయితే ప్రత్యేక అవసరాలు లేదా సువార్త విస్తరణ సందర్భాలలో, సంఘ జ్ఞానం మరియు వివేకంతో ఇతర వాక్యానుసారమైన సేవలకు సహాయం చేయడం కూడా బైబిల్ సూత్రాలకు విరుద్ధం కాదు.

మనం ఎవరికీ ఇవ్వకూడదు? ఎలా ఉపయోగించకూడదు?

బైబిల్ ఉదారంగా ఇవ్వమని మాత్రమే కాక, తప్పుగా ఇవ్వకుండా జాగ్రత్తపడమని కూడా బోధిస్తుంది.

1) అబద్ధ బోధకులకు మరియు వక్ర సువార్త ప్రకటించువారికి

“వేరొక సువార్తను ప్రకటించువాడు శాపగ్రస్తుడు” (గలతి 1:8–9) అని పౌలు గట్టిగా హెచ్చరించాడు.

లోక సంపద, ఆరోగ్యం, సుఖసంతోషాలు, కీర్తి మాత్రమే వాగ్దానం చేసే ‘ఆశీర్వాద బోధ’ బైబిల్ సువార్త కాదు. అతిశయమైన చందాలు, వంచనాత్మక వాగ్దానాలు, అబద్ధ ప్రవచనాలు చేసే సేవలకు మన సమర్పణలు ఇవ్వకూడదు.

2) లోభపూరిత నాయకులకు

నూతన నిబంధనలో సంఘ నాయకులకు లోభం లేకుండుట ఒక ముఖ్యమైన అర్హత.

• 1 తిమోతి 3:3 — ధనాపేక్ష లేకుండుట
• తీతు 1:7, 11 — అన్యాయ లాభాన్ని ఆశించకూడదు

ఇంకా ఇలా హెచ్చరించబడింది —

“వారు లోభత్వముచేత కపటవాక్యములతో మీకు వర్తకము చేయుదురు” — 2 పేతురు 2:3

“వారు బిలాము మార్గమున పరుగెత్తిరి” — యూదా 1:11

“భక్తిని ఆదాయమార్గముగా ఎంచుకొనువారు” — 1 తిమోతి 6:5

ధనాపేక్షతో, పారదర్శకత లేకుండా, డబ్బును వ్యక్తిగత విలాసాలకు దుర్వినియోగం చేసే సేవకులకు మనం సమర్పణలు ఇవ్వకూడదు.

3) బలవంతపు / మోసపూరిత సమర్పణలుగా

“బలవంతంగా కాదు; హర్షముతో ఇవ్వాలి” (2 కొరి 9:7).

భయం, ఒత్తిడి, శాపభయాలు లేదా ఆశీర్వాదాల పేరుతో ఇచ్చే సమర్పణలు దేవునికి ఇష్టమైనవి కావు. అలాగే “ఇంత ఇస్తే అంత” అనే వాగ్దానాలతో ఇచ్చే సమర్పణలు మోసపూరితమైనవి. దేవుడు స్వచ్ఛందంగా, ఆనందంతో ఇచ్చే సమర్పణనే కోరుతున్నాడు.

4) కుటుంబ బాధ్యతలను విస్మరించి ఇచ్చే సమర్పణలుగా

యేసు ప్రభువు తల్లిదండ్రుల సంరక్షణను విస్మరించి ‘దేవునికి కానుక’ అని చెప్పిన ఆచారాన్ని ఖండించాడు (మార్కు 7:11–13).

బైబిల్ స్పష్టంగా చెబుతుంది —

“తన ఇంటివారిని సంరక్షించనివాడు విశ్వాసాన్ని త్యజించినవాడే” — 1 తిమోతి 5:8

కాబట్టి, కుటుంబ అవసరాలు, పిల్లల విద్య, తల్లిదండ్రుల సంరక్షణను పక్కన పెట్టి ఇచ్చే సమర్పణలు సరికావు.

ముఖ్యమైన ఆత్మీయ హెచ్చరిక:

మన ఆర్థిక సమర్పణలు దుర్వినియోగమవుతున్న స్థానిక సంఘంలో అర్పించకూడదు. నమ్మకంగా, వాక్యానుసారంగా, పూర్తి పారదర్శకతతో అవి వినియోగించబడుతున్న స్థానిక సంఘంలోనే మన సమర్పణలను అర్పించి, ఆ సంఘంలోనే సభ్యులుగా ఉండాలి. ఎందుకంటే మనకు అప్పగించబడిన ప్రతి ధనం, ప్రతి వనరుకు మనం దేవుని ఎదుట లెక్క చెప్పవలసినవారమై ఉన్నాము (రోమా 14:12).

మన సమర్పణ దేవుని మహిమకోసమా? లేక మనుష్యుల స్వార్థ ప్రయోజనాలకా? అనే విషయంపై విశ్వాసిగా మనం జాగ్రత్తగా విచారించవలసిన బాధ్యత మనపై ఉంది.

ముగింపు

పాత నిబంధనలోని శాతం ఆధారిత విధానం నుండి, నూతన నిబంధనలోని కృప ఆధారిత ఉదారత వైపు మనం పిలవబడ్డాము. దేవుడు శాతాన్ని కాదు — మన హృదయాన్ని చూస్తున్నాడు.

అందువల్ల నేటి క్రైస్తవుని ఆర్థిక సమర్పణ —

• వివేకంతో,
• పరిశుద్ధాత్మ మార్గదర్శకత్వంతో,
• సువార్త విస్తరణను దృష్టిలో ఉంచుకొని,
• సత్యమైన సేవకులకు మద్దతుగా,
• పేదలను జ్ఞాపకం చేసుకుంటూ,
• పారదర్శకమైన పనులకు

ఉండాలి.

అదే విధంగా —

• అబద్ధ బోధన,
• లోభపూరిత సేవ,
• మోసం,
• విలాసం,
• ఒత్తిడి

ఉన్న చోట మన సమర్పణలను ఉపయోగించకూడదు.

దాతృత్వం కేవలం ధనం కాదు — అది ఆరాధన. మన సమర్పణ దేవుని రాజ్యాన్ని నిర్మించాలి; మనుష్యుల రాజ్యాలను కాదు.